Hola,

4 maanden, bijna 4 maanden ben ik al in dit prachtige land aan de andere kant van de wereld. En ja, na 4 maanden kan ik heus al wel Spaans verstaan en spreken (daar verbazen de mensen zich hier nog wel eens over, huh?!) IK blijf me echter nog steeds verbazen over hoe mooi het hier is en hoe liefdevol de Mexicaanse bevolking is <3

Op 2 november was het el Día de los Muertos (de dag van de doden). Omdat op deze nationale feestdag alle scholen in Mexico gesloten zijn, hebben we deze feestdag op school al op 1 november gevierd. Voor de mensen die niet weten wat el Día de los Muertos inhoudt: even in het kort. Op deze dag worden de doden geëerd door de Mexicanen. Dit gebeurd door de graven van de overleden familieleden te voorzien met oranje bloemen (cempasúchil), geschenken en kaarsen. Op school hebben wij met de klas een altaar gemaakt. Hier waren we de hele dag mee bezig (!), daarnaast hebben een paar meiden me als een Catrina geschminkt (de foto's hiervan staan in mijn fotoalbum). In de avond werden de altaren tentoongesteld, was er nog een catwalk van Catrina's en veel typisch Mexicaans eten. Eigenlijk is el Día de los Muertos één groot feest (!), want de doden zijn niet weg, nee, op 2 november komen ze weer terug om tijd met hun familie door te brengen. Dat de Mexicanen erg met de doden begaan zijn, is te zien aan de manier waarop ze hun tijd op de begraafplaats doorbrengen. Ze dineren, zingen en dansen tussen de graven door, prachtig om te zien! De mensen hier zijn dan ook niet bang voor de dood, omdat ze erin geloven om na hun dood elk jaar weer een dagje door te brengen met hun naasten. Toen ik op de prachtig door de bloemen geel gekleurde begraafplaats liep, kwam er een oude vrouw naar me toe. 'Of ik alvast een plekje op de begraafplaats wilde kopen', nou nee, daar heb ik even voor bedankt haha :)
Disney heeft trouwens ook de film 'Coco' uitgebracht, KIJKEN KIJKEN KIJKEN! Echt een aanrader, want die film geeft een goede impressie van welke invloed het feest op de bevolking heeft en hoe het in Mexico gevierd wordt :)

Naast deze prachtige dag, waarin ik veel heb meegemaakt en mijn ogen heb uitgekeken, heb ik ook weer een reisje gemaakt. Dit keer niet in mijn eentje, maar met mijn gastfamilie, de opa en oma, de ooms, tante en kinderen. Wij gingen met de familie naar Manzanillo, een super mooi plaatsje bij een meer. Dit omdat de opa en oma 50 jaar getrouwd zijn! De weg naar Manzanillo was overweldigend, met bergen aan beide kanten, cactusplanten en een wel 5 km lange rij van palmbomen, GENIETEN! Het huis dat we daar gehuurd hadden, was ook echt een sprookje. Met bloemen van alle kleuren van de regenboog, een uitzicht op het meer, dienstmeiden en een zwembad. Deze 4 daagjes ben ik echt tot rust gekomen, heb ik genoten van het uitzicht, de zon en van de piña coladas hihi :) Maar soms voelde ik me ook wel een beetje alleen en miste ik mijn familie <3 Op zulke momenten (en eigenlijk het hele jaar door) ga je je eigen familie steeds meer waarderen: de keuzes die ze maken, maar ook hoe ze zijn. Je ziet ze opeens op een andere manier, die je voorheen niet zag, omdat je dacht dat het allemaal voorzich sprak <3

Wat gebeurde er verder nog deze weken:
Max Verstappen wint de Grand Prix van Mexico-stad, trots!! Wedstrijden gespeeld met mijn volleybal team. Heb ik een pakketje uit Nederland, van mijn familie, ontvangen. Met o.a. pepernoten, die ik tijdens het Sinterklaasjournaal opsmikkel :) Is de 'winter' hier in Mexico dan ook echt begonnen. Wel een heel andere winter dan dat we in Nederland gewend zijn, maar hier kan het in de ochtend ook wel flink koud zijn (in de middag trekt het daarna wel weer open en heb ik soms een zwembad nodig voor verkoeling hihi) Door mijn Spaans lessen, elke maandag, gaat mijn Spaans steeds sneller vooruit. Tijdens deze lessen leer ik niet alleen Spaans, maar ook meer over de Mexicaanse cultuur en gebruiken. Ennnnnn heb ik (eindelijk) een Mexicaans legitimatiebewijs, IK BEN MEXICAANSE!
En tot slot, ben ik best trots op namelijk, heb ik vandaag een 5 km loop gerend. Als je mij een beetje kent, weet je dat ik absoluut niet hou van lange afstanden rennen. Vandaag heb ik dit toch (klein stukje gesmokkeld: gelopen) gedaan. In de 20 graden, in mijn spijkerbroek, met mijn gymschoenen en met mijn telefoon in mijn hand (ja wat een voorbereiding he! Op het laatste moment had ik me namelijk toch nog ingeschreven) heb ik deze 5 km afgelegd. Wat was ik blij toen ik de eindstreep zag :) en toen ik een medaille kreeg, was ik toch een beetje trots op mezelf :)

Abrazos y besos <3

(Mocht je nog meer willen weten over de prachtige traditie El Día de los Muertos: https://komspaansleren.com/2013/10/16/dia-de-los-muertos-ons-eigen-halloween/)